Ne kaldırımların..

Haberi vardı,ne gecenin,yorgunLuğumdan..
İsyanımın bağımsızlığını yok saymadan,bu defa kendimi kandırmadan,beni bekleyenden korkmadan çıkıyorum yollara..
Düşmenin hiçbir işe yaramadığı anları,bir bir toplayıp kapı önündeki çöplere atıp,can çekişen zihnimin duvarlarına çarpan sesleri susturmak için yürüdüm..
Kendime yabancıydım uzun zamandır en küskününden..
Ne kadar olmuştu kendimi unutaLı.. ?
Bilmediğim yollar beni daha iyi tanıyordu..
Gelişimden belliydi,hiçbir yere ait oLmayanı en iyi sokaklar bilirdi..
İnsan en çok insanlığıyla sınanıyordu hayatta,sevebiLdiği kadar acı çekiyordu..
''Çok gülme ağlarsın''lı cümlelerle büyüyünce,gülmeye korktuk önce,sonra mutluluğu haramladık kendimize..
Sevmeyi korkanLarı sevdik en çok,nasıl olsa sevgi her şeyin başı diye diye..
Bir insanı sevmekLe de başLamıyormuş her şey,asLında her şey,kendini, sevmekLe başLıyormuş..
Kayıtsız uzattığım ellerimi geri çekiyorum artık,biraz da umutLar başıboş kaLsın,kaLsın ki;elleri yüreğinde atanLarın sıcağını hiçbir yerde bulamasın..
AnıLarımı geceye emanet ediyorum yol boyunca,ben anLattıkça önümden geçtiğim evlerin ışıkları sönüyor tek tek..
DuymayanLar hep karanlıkta..
Karanlık bile onLardan daha aydınlık....