Evveldi...

Çok evveLdi..
Yan yanayken saate bakmanın ayıp oLduğu zamanLardı..
KarşıLıkLı oturdun mu masaya bir gözLere bir de uzakLara bakıLırdı,eskiLer yad ediLirken..
ELLerde teLefon yoktu..
Çocuktuk..
BüyükLer,eski günLeri konuşurken uyuyakaLmak diye bişey vardı..
SevmeLer sessiz ve sebebsizdi..
Ne gösterişe geLir, ne nedenLere sığardı..
Her şeyden önce samimiyet geLirdi..
Sevda sırdı,söyLenmezdi..
SeviLenin adına türküLer yakıLır ama onun ardından kimseye yakıLmazdı..
EşyaLar pahası iLe değiL,hatırası iLe kıymetLenirdi..
İnsanLar aLdıkLarı iLe değiL,verdikLeriyLe değer ifade ederdi..
Sahi utanmak diye bişey vardı..
YüzsüzLük,profesyoneLLik adı aLtında prim yapmıyordu..
Dert çekmenin biLe bir adabı vardı..
GönLün yükü,gözLerden anLaşıLırdı..
GönüLden geçen iLe diLden döküLenin arası böyLesine uzak,böyLesine hoyrat değiLdi..
EvveLdi güzeLdi..
Biz bu içimizdeki uçurumLarı ve kaLpLer arasındaki mesafeLeri sonradan icat ettik..
Henüz yeniLmemiştik kendimize..
MutLuLukLar fotoraf kareLerinden ibaret değiLdi..
MutLu ediLmek isteği hastaLıkLı bir haL aLmamıştı..
EşyaLar değiL,insanLar ağırLanırdı evLerde ve kaLpLerde..
Henüz bu kadar yanLız değiLdik..
BaşkaLarınca beğeniLmek her şeyden önemLi değiLdi...
EvveLdi işde güzeLdi...