Yaşamak...

Diyoruz,ölümün kıyısında sessizce beklemeye...
Sevmek zannediyoruz korkarak sarılmaya...
Ve inanmış gibiyiz,içimizde binbir kuşkuya cephe açtığımız yerden...
Hatta kararLıyız,sanki yarınların garantisi varmış gibi kalp kırıp rahatça uyumaya...
Yarın halledebiLecekmişiz gibi teminatı kendi kendimize veriyoruz...
Güya çok şey biliyormuşuz gibi...
Hiç bilmiyoruza uğramaya tenezzül biLe etmiyoruz...
Yada ne kadar farkındayız yaşamanın..?
Kalp kırmak kabeyi yıkmaktır derler...
Kaç kabeyi yıkıp geçtik... ?
Ebabiller taşLasada bağrımızı yeridir...
Bize ne yazık nede günah......