Mahşerin..

Kıyısında döşeniyor hayat...
Önce kuruLu düzen gibi..
Sonrada küllerinden doğmak gibi....
Anka kuşunu canLandırıyor sevgi..
Bağrımızda hızLıca yeşerirken..
GözyaşLarımızda binlerce kez küLe,dönüşmüşLüğü taşıyor en uysaL yerimizde..
Ardınca bir sürü sebebe dayaLı alafrangaLık..
Huzur küçük çocuk misali hepte kırınganLığı yaşıyor en güzel çağlarımızda...
SusuşLar en büyük karabasan çıkmayan nefesimize..
AsLında en büyuk hatayı hep biz yapıyoruz kendimize...
OlurabiLirliğini hesap etmeden..
Nasip kısmete amin demeden...
DaLıveriyoruz hayatın orta yerine..
Şimdi Seyre daLan bizler,buğusunda kaybettiğimiz şefkat deniLen nimetin ahından başka hic bir şey bırakmadık kendimize..
Her filmin sonu gibi..
Önce seviyor..
Sonra ayrılıyorduk biz insanLar..
Ve ne yazıkki hepsine şahit oluyordu kuşLar...