İnsan...

Yüreğinin mutLaka kapısı oLmaLı..
Hani şu içeriden kapanan,dışarıya çıkarken çarpıLan,açıLmayınca kurcaLanan...

Han kapısı gibi oLmamaLı...
Hanında kapısı oLmaz esasen..
Hancı paracı,geLeni de kiracıdır...
Bir cebe bakar,ayyaşı,düzenbazı,kazanovayı birbirinden ayırmaz...
Her geLen yer içer,arkasından çekip gider...

Mevzumuz yürek kapısı zaten,yürek kapısı da ayak yoLunda buLunmaz..
Ağacı zirvede yetişir,zirveye çıkmak ise sabır gerektirir...
Üzeri nakışLı,her bir nakışı ömür işçiLiğidir..
Kendinden tokmakLı,eşiği sağLam,kuLpu sedeften,kirişLeri direktendir..

Tozu yağmuru geçirmez misafirini baş köşeye buyur eder...
İçi pamuk kadar yumuşak,dışı kaya kadar sert,içi rahat dışı çetin,ses geçirmez Laf dinLemez oLmaLıdır..
Öyle ki gelen zorLanmaLı.giden yoruLmamaLıdır..

İnsan yüreğinin iLLe de kapısı oLmaLı...
EdebiyLe geLeni,merti,dürüstü,Lafını biLeni karşıLayıp içeri taşımaLı,kötüyü kovmaLı...