Bütün İnsanlara

Kardeş bilip bütün insanları
İşini, aşını; arkadaşını seveceksin.
Yüreğini açıp bütün dünyaya, her mevsim,
Hey, herkes sizi, hepinizi
Seviyorum diyeceksin.

Tebessümle vereceksin bedenin zekatını,
Aylar sonra duyar olduk,
Komşumuzun,
Belki de vefalı bir dostumuzun
Zamansız vefatını...

Konuş, gül; sevin ve koş...
Baksana çiçeğe, kuşa; denize toprağa...
Yakışır mı kavga
Fincanda kulp, insanda dil varken
Sana
Sen kardeşim insana.

Sev insanları,
Alnında damar damar çile,
Elinde nasır nasır emek,
Köylü kentli, kasabalı,
Gözleri çekik; mavi yeşil;
Açık kapalı, zengin fakir
Heybeli, yamalı, ütülü ne fark eder
Seveceksin insanları, seveceksin.
Yedi dilde hayaller kurup, insanlık için,
Düşünce üreteceksin

Bak,
Çocuk, gül ve yaprak,
Gülerek başlıyor güne.
Vur döv; çiğne batır, toprak
Sevgiyle nasıl gülüveriyor yine

Cihan tahtına dik, sevgi ağacını,
Kırılsın cömertlikten dalları.
Bırak savaşı, intikamı kanı
Sev,
Can içre sır taşıyan, kamil insanı.

Seveceksin insanı Allah için,
İnsanlığı ağlatanlara
Önce, insan olmayı öğreteceksin.
Ferhat’ın sabrına bürünüp,
Yedi gergef, gece gündüz aşkı dokuyacaksın.

Seveceksin, kardeşim insanı seveceksin
Kendinden verip yine de
Hep ”hoş göreceksin.”