Mescid-i Aksa’yý gördüm düþümde,
Bir çocuk gibiydi ve aðlýyordu.
Varýp eþiðine alnýmý koydum,
Sanki bir yer altý nehri çaðlýyordu.

Gözlerim yollarda bekler dururum.
Nerde kardeþlerim diyordu bir ses.
Ýlk kýblesi benim Ulu Nebi’nin,
Unuttu mu acaba bunu herkes?

Burak dolanýrdý yörelerimde
Miraca yol veren hýz üssü idim;
Belli kutsallýðým þehir ismimden,
Her yana nur saçan bir kürsü idim;

Hani o günler ki binlerce mümin,
Tek yürek halinde bana koþardý.
Hem þehrim nebiler hatýrý için,
Cevaba eriþen dualar vardý.

Þimdi kimsecikler varmaz yanýma,
Müminden yoksunum, tek ve tenhayým.
Rüzgarlar silemez göz yaþlarýmý,
Çöllerde kayýp bir yetim vahayým.

Mescid-i Aksa’yý gördüm düþümde
Götür müslümana selam diyordu,
Dayanamýyorum bu ayrýlýða,
Kucaklasýn beni Ýslam diyordu.