bir gün daha eksilirken ömür hânemden,
gözümün alabildiğince uzaklara , dağlara baktım.
az ötede mesaisini tamamlamış güneşin usul usul gidişi bile milyarlarca yıldır dönen dünyanın ne kadar yorgun olduğunu âyan beyân kanıtlamıştı.
kimsenin kimseye yetemeyeceğini , birgün herkesin herkesten hızla uzaklaşıp gideceğini duyumsadım.
ne kadar aynı görünsede zâhir , bâtınımız bambaşka hengâmelerle cebelleşmekte idi.
herkesin kendine yeter derdi vardı.
bu fazlaca yorgun ,fazlaca kederli yer yüzünde , yürümeyip yerin dibine girsemiydik…?
değişen düzenler , başkalaşan yaşamlar , inanabiliyormusunuz emeklemeden koşanlar dahi türedi ..
hiçbir şeyi yaşayamaz olduk.
teknolojiyle ayrışan dünyalarımız ,dagılan düzenlerimiz, yıkılan yuvalarımız oldu.
hiç kimse yaşına uygun davranamaz , çocuk çocukluğunu bilmez büyük ağırlığını koyamaz oldu.
yüz yüze bakmadan geçiveren zamanlar oldu ,
ve dahi aynı evde yaşadığımız insanların alnında oluşan çizgileri göremez olduk .
niçin böyle dedim biliyormusunuz ,
birbirimizi göremeden öleceğiz.
aramızdan biri kayıp gidecek birgün,
biri sesizce ayrılacak ve korkum o ki ayrıldığını bile sezemeyeceğiz,
ölülerimizin dahi yasını tutamaz olduk .
kaybedince bilinen bir değerin kime ne fazdası olmuş ki a cânlar… ?
daha ne kadar yüzyüze dururken ,yüzlerimize hasret kalacağız.
daha ne kadar bozulup, parçalanıp ,darmadağınık olacağız…
daha dün
“ şu an yanımda olman ,
seni kaybetme korkusunu yenmem için
yeterli değil anne “
diye yazdığım şiirdeki özne, şu an millerce uzakta iken
ben korkmayayımda kimler korksun a cânlar…
“ dağlarda talan olur mu
dosta hiç yalan.
ölürsem duyan olur mu
şu feleğin işine bak ? ”
106 aktive Mitglieder
