Yalniz
olmak bazen cok aci oluyor öyle ki insani düsüncelerinde diplere vurabiliyor... bugünlerde bu duygulari yasiyorum...köyümdeki günlerimi
hatirliyorum sik sik...cocuk yaslarimi...hic bir seyim yoktu, ne cep
telefonu, ne laptop, ne Televizyon ne de Internet,
hicbir seyim yoktu ama mutluydum....arkadaslarim vardi, cebime degil
kalbime bakan arkadaslarim...size ne olursa olsun, acinizda veya
kederinize, kardesler bile degildir arayan, teselli eden...hayir onlar
dünyayi kurtarmakla mesgullerdir...yalnizlik cok aci...bunu yasamayan
hissedeme, anlayamaz....dilleri ne kadar güzel laf etse de, edebiyatlari
ne kadar güclü olsa da ve konusmalariyla, üste cikmaya calissalarda bu
böyledir...Insan insana muhtac...

selam ve hürmetlerimle...

-----
Her bakan göremez, her gören mutlaka bakmistir...