ALLAH RASULÜ’NÜN VAHŞİYİ DAVETİ
Allah Rasulü, amcasının katili Vahşiyi doğru yola davet eder, birisiyle mektup gönderir ve hak din olan İslam’a girmesi için Vahşiyi yanına çağırır. Ancak Vahşi, gelen şahsa bir mektup yazar, verir. Mektupta aşağıdaki ayet-i kerime yazılıdır. 
“Yine onlar ki, Allah ile başka bir ilaha yalvarmazlar, Allah’ın verdi cana haksız yere kıymazlar ve zina etmezler. Bunları yapan cezasını bulur. Kıyamet günü cezası kat kat olur. Ve orada alçaltılmış olarak temelli kalır.” (Furkan 68) 
Vahşi, bu ayetin altına şu satırları yazmayı ihmal etmemiştir: Sen beni Müslüman olmaya davet ediyorsun ama, ben, bu ayette geçen bütün günahları işledim. Küfür içinde yaşadım. Zina ettim ve bir de gözünün nuru amcanı öldürdüm. Benim gibi birisi affolur mu ki, ben de Müslüman olayım?
Allah Rasulü, ikinci bir mektup daha gönderir. Bu defa Hz. vahşi mektuba şu ayeti yazar: 
“Allah kendisine ortak koşulmasını asla bağışlamaz. Bundan başkasını dilediği kimse için bağışlar. Allah’a ortak koşan kimse, büyük bir günah ile iftira etmiş olur” (Nisa 48)
Vahşi, bu defa da, ayette affın kat’i olmadığını, meşiet-i ilahiye bırakıldığını Rasulullah’a intikal ettirir. Bunun üzerine de O Şefkat Peygamberi, üçüncü bir mektup daha gönderir. Bu mektupta ise şu ayet yazılıdır:
“De ki: Ey kendi nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin. Çünkü Allah bütün kulları bağışlar. Şüphesiz ki O, çok bağışlayan çok esirgeyendir” (Zümer 53) 
Vahşi, ancak bu üçüncü mektuptan sonra gelir ve Allah Rasulüne biat eder. O da artık sahabe arasında sayılacak ve sonuna “ra” eklenmeden ismi anılmayacaktır. Ancak o, Hz. Hamza’nın katiliydi. Ne kendisinin ne de başkasının bunu unutması mümkün. Vahşi belki ahirette böyle bir günahın hesabını vermeyecekti. Çünkü o, cinayet günü Müslüman değildi ve İslam’a girmesiyle de bütün geçmiş günahları affolunmuştu. Bu yönüyle talihliydi.. ancak öldürdüğü insan da Hz. Hamza’ydı!..
Hamza ki, ormanda aslanların ödünü koparan bir efsanevi insanken Rasul-ü Ekrem’in önünde dize gelmiş, müslüman olmuş; hatta Allah Rasulüne sütkardeş olmakla da serfirazdı. O, İslam’a girinceye kadar Müslümanlar korku içindeydi. Hamza Müslüman olunca onların kükreyişleri, Arap Yarımadasını velveleye vermişti. Ve, işte bu vahşet içinde olduğu dönemde Vahşi, Hamza’nın kanına girmiş.. Uhud’da elinde taşıdığı talihsiz mızrağını Hz. Hamza’nın bağrına saplamıştı. Hayatı Allah’tan başka her şeye “la” diyen Hamza, kendisine saplanan mızrak üzerine düşerken yine bir “la” meydana getiriyor ve yere bir “la” gibi yıkılıyordu ki; biraz sonra Allah Rasulü, onu uzuvları paramparça halde görecek, başucuna oturacak ve bir çocuk gibi ağlayacaktı. Şehidler yıkanmazdı; ancak Allah Rasulü Hamza’yı yıkadı ve adeta su yerine de, kevserden daha kıymetli gözyaşlarını kullandı.. Evet, Allah Rasulü onun başında bu derece gözyaşı dökmüştü. İşte bu cinayetin katili Vahşi, Allah Rasulüna kanlı ellerini uzatmış biat ediyordu. Allah Rasulü’nün tebliğ anlayışına bakın ki, O, bu eli tutuyor ve Vahşi’nin İslam’a girişini tebrik ediyordu. Zaten ısrarla Vahşi’yi bizzat kendisi davet etmişti.
Vahşi, iman ettikten sonra Allah Rasulü, onun kulağına eğildi ve şu sözleri fısıldadı: “Mümkünse bana fazla görünmemeye çalış! Çünkü seni her gördüğümde Hamza’yı hatırlar ve sana gereken şefkati gösteremeyebilirim. Böylece sen talihsizliğe itilmiş ben de ta vazifemi tam yapmamış olurum.” 
Vahşi, bir sahabe şuuru içinde Allah Rasulü’nün bu ricasına ve emrine asla muhalefet etmedi. Daima Allah Rasulü’den uzak durdu ve O’na görünmemeye çalıştı. Ancak, her dakika ve her saniyesi de, Allah Rasulü’nden gelecek ikinci bir daveti beklemekle geçti. O, bir direğin arkasından Allah Rasulü’ ne bakıyor, O’nun bakışını yakalamaya çalışıyor ve kendi kendine, “acaba”, diyordu, bir gün gelirde bana: “Artık görünebilirsin”, der mi? Vahşi, o mutlu günü beklemeye dursun, bir gün kendisine o müthiş acı haber ulaştı. Allah Rasulü, gurup edip aramızdan ayrılmıştı. Vahşi, beyninden vurulmuşa döndü. Zira artık, kendisinin çağrılacağına dair hiçbir ümidi kalmamıştı.
Vahşi’nin bundan sonraki günleri hep günahına kefaret aramakla geçti. Nihayet Yemame harbi patlak verdi. Derhal Halid’in ordusuna girdi ve Yemame’ye yollandı. Bu onun için kaçırılmaması gereken bir fırsattı. İslam’ın en büyük bahadırlarından birini öldürmüş bir günaha girmişti. Her ne kadar o günah affolsa bile, Vahşi’nin vicdanı, o günahın tesiriyle cehennem gibi yanıyordu. Şimdi onun karşısında bir fırsat vardı: İslam’ın en büyük düşmanı Müseyleme’nin halledilmesi. Vahşi, Hamza’nın bağrından çıkarıp sakladığı mızrağını yanına alarak, Yemame harbine katıldı. Harp günlerce sürdü. Müseyleme ve ordusu, ölüm-kalım mücadelesi veriyordu. Bir ara, kaleden dışarı çıkp kaçmak isteyen Müseyleme, nöbet bekleyen bir sahabi tarafından görüldü. Onu gören sahabi. Vahşiy’e seslendi ve: “İşte Allah düşmanı gidiyor” dedi. Bunu duyan Vahşi, hemen paslı mızrağı eline aldı ve aynen, seneler önce Hz. Hamza’nın bağrına sapladığı gibi, bu defa da Müseyleme’nin bağrına sapladı. Onun attan düşüp yere yıkıldığına görünce, kendisi de secdeye kapandı. Gözyaşları içinde adeta Allah Rasulü’nün ruhaniyetine hitaben: “Artık gelebilirmiyim, Ya Rasulallah!” der gibiydi… Biz Allah Rasulü’nün ona ne cevap verdiğini bilemiyoruz. Ama ihtimal ki, Allah Rasulü’nün ruhaniyatı da Yemame’de hazır bulunmuş Vahşi’nin bu denli inkisar dolu yakarışı, onu da rikkate getirmiş ve yaptığı civanmertlik için de Vahşi’yi bağrına basmış ve “Artık görünebilirsin”, demiştir. Bilemiyoruz. Bu bir buud meselesidir. Bizim bu hadiseyi nakledişimizse, Allah Rasulü’nün tebliği hakkında bir fikir verebilmek içindi…