1911 yılında başlayan Balkan savaşlarıyla beraber, Anadolu insanı hep savaşlara koşmak zorunda kaldı. On
yıl civarında süren bu savaşlarda Anadolu köylerinde neredeyse
erkek kalmadı. Birinci Dünya Savaşı, Çanakkale Savaşı, Kurtuluş Savaşı
gibi yüz binlerce erkeğin, gidip bir daha dönemediği bu süreç bitince,
Anadolu’da dul kadınlar ve yetim çocuklar kaldı. 10-11 yaşındaki
erkeklerin, 17-18 yaşındaki kızlarla evlendirilmek zorunda kaldığı
dönemlerden bahsediyorum.
Herhangi bir sebepten dolayı savaşa
gidemeyen veya savaş sonrası savaş gazisi olarak köyüne dönebilen az
sayıda erkek dışında, köy – kasaba halkının çok büyük bir kısmı, dul
kadın veya yetim çocuklardan oluşuyordu.
Böylesi bir zarafet!

İşte böylesi bir ortamda yaşayan babalar, evlatları yanlarına gelince,
diğer yetim çocukların içi acımasın diye, kendi evlatlarını yanlarında
uzaklaştırırmış. Baba hasretiyle yanan yetim çocuklar, babalarını
hatırlayıp üzülmesinler diye, başkalarının yanında kendi evlatlarını
sevmeye utanırmış babalar. Böylesi ince, böylesi zarif bir düşünceyle,
babalar evlatlarına mesafe koymuş.
Hanımlarıyla sokakta gezmek
zorunda kaldıklarında, “kocasını kaybetmiş dul kadınlar bizi yan yana –
elele görürseler yaraları deşilir” düşüncesiyle, yan yana yürümemeye
çalışırmışlar. Anadolu’da erkeklerin hanımlarını birkaç adım geriden
yürütme gelenekleri, böylesine bir zarif düşünceyle oluşmuş.





-----
Sevme,günahim ben