''UMUT OLMALI''

Bir yerlerde tıkanıp kaldıysa hayat, soluk almak güçleştiğinde, 
Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye başladığında ayaklarını, 
Dağlara dönmeli yüzünü insan. 

Yeni patikalar, yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak; 
Yeni insanlarla tanışmalı, yeni kesifler yapacak....

Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa, 
Gerçekleştirmeyi denemeli! 

Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını;
Zamanın bir nehir, kendisinin bir sal olup da, 
O dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı..

Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler, 
Her aksam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa, 
Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;

 
Küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin, bir kaç durak önce inip 
Servisten, otobüsten; yürümeli eve kadar, yüreğine takmalı güneş gözlüklerini; 
Gördüğünü hissedebilmeli! 

Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce, 
Değerli olabilmeli hayat! 
İlla büyük acılar çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek için! 

Başkasının yerine koyabilmeli kendini; 
Ağlayan birine "gül", inleyen birine "sus" dememeli! 
Ağlayana omuz, inleyene çâre olabilmeli! 

Şu adâletsiz, merhametsiz dünyaya ayak uydurmamalı; 
Sevgisiz, soysuz kalarak! 

Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden, 
Derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine... 

Güneşin doğusunu seyretmeli arada bir, seher yeli okşamalı saçlarını...

 
Karda yağmurda sevincine, coşkusuna; 
Fırtınada boranda öfkesine, isyanına ortak olabilmeli doğanın! 

Bir çocuğun ilk adımlarında umudu; bir gencin düşlerinde geleceği; 
Bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli! 

Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi, 
Mutlu etmeden mutlu Olmayı beklememeli! 

Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı, her acı;

 
Bir fırsat yaŞamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için; kaçırmamalı!

 
Çünkü; hiç düşmemişsen, el vermezsin kimseye kalkması için,

 
Hiç çâresiz kalmamışsan, dermanı olamazsın dertlerin;

 
Ağlamayı bilmiyorsan, neşesizdir kahkahaların;

 
Merhaba dememişsen, anlamsızdır elvedaların...

Ne, herkesi düşünmekten kendini, ne kendini düşünmekten herkesi unutmamalı!

 
Bilmeli çok kısa olduğunu hayatın; hep vermek ya da hep almak için... 

Sadece, anlatacak bir şeyleri olduğunda değil, 
Söyleyecek bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli!

 
Aklı ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere... 

Hafızası olmalı insanın; hiç değilse, aynı hataları, aynı bahanelerle
tekrarlamaması için! 

Soruları olmalı, yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak! 

Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak! 

Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;

 
Ama, kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki, hakkını verebilsin sevdiklerinin;

 
Zaman bulabilsin;

 
Bir teşekkür, bir elveda için... 

Yasam dedikleri bir sınavsa eğer;

 
Asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;

 
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan! 

Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi...

Can Dündar