Ev ile yol arasındaki çatışmada geçer hayat; macera ile huzur arasında, kapıdan geçenin ardından gitmek ile
evin içinde duranla durmak arasında..Sonra gün geliyor, bir kişi çıkıyor ortaya.. 
Hem yolun hem evin oluyor; hem maceran hem huzurun, kapıdan geçenin ve evde duranın oluyor.. 
Evin içinde bir soluk, yastıkta bir iz, kendi kokuna karışmış bir koku, yanında durunca farkına bile varmadan
elini tuttuğun biri oluyor.. Evin içinde, hiç de ‘şiirsel’ olmayan bir anda odadan odaya geçişini seviyorsun misal..
Kokun kokusuna kardeş oluyor ve gün içinde ne olursa ona anlatmayı geçiriyorsun kafandan daha olurken, her ne oluyorsa..
Sonra, günün sonunda onunla kalıyorsun..Gitmiyorsun. Aşk mı bu şimdi?. Sevgi mi?. Alışmak mı?

Artık onu da, pek önemsemiyorsun..