Dostluklar kolay elde edilmiyor. Bu söz klasiklesti, hepimiz biliyoruz. Ne varki bilinmesine ragmen uygulamada her daim, istisnasiz ayni hatalara yine düsüyoruz.

Insanin bazen en dar ve sikintili anlarinda, hüznün yüregine bir karabulut gibi cöktügü, semada günes piril piril isik sacmasina ragmen gönlümüzün gülmedigi bir esnada, bazen sicacik bir gülüs, tatli bir söz, ne bileyim tüm dertlerimizi bizden alacak bir dost ne kadar iyi bir nimetdir.

Ama kiymet bilinmesi gereken anda ve zamanda maalesef bu güzellikten uzak kalinabiliyor. Bazende dostumuzdur, bizdendir, yabanci degildir diyerek „öteledigimiz“ dahi oluyor.

Hasili dost bulmak zor kaybetmek cok kolay. Bir rüzgarin bir tüyü alip savurmasi misali…

selam ve hürmetlerimle…