Benim diyerek sahiplendiklerimiz gercekten bizim olsaydı, acaba onları terk eder miydik? Ben, son durağı belirsiz bir yolda ilerliyorum, benim dediklerimin hic birisi bana yol arkadaşlığı etmiyorlar. Her durakta birisi beni terk ediyor. Bunlar benim olsaydı, beni bırakıp giderler miydi? Veya ben onları elimden bırakır mıydım acaba?

Demek ki benim dediklerimin hiç birisi benim değilmiş.

Benim çocukluğum, benim gençliğim benim sağlığım sıhatim diyoruz ama,hiç birisi bizde kalmıyor. Şöyle bir geriye doğru dönüp bakıyorum, bir zamanlar benim olanların birçoğu bugün benden ayrı ve uzakta bulunuyor. Onları tekrar elde etme imkanım da yok. Her gün bedenimizden bir şeyler değişiyor, bazı hücreler gidiyor, yenileri geliyor. Belli bir yaştan sonra gidenler artarken gelenler azalıyor. En sonunda benim dediğimiz cesedimiz de bizden ayrılıp toprağın bağrına düşüyor.

Demek ki bu beden bize ait değilmiş.

Çok güzel bir eve, çok değerli eşyalara, son model arabalara sahip olanlar var. Kimisi fabrika sahibidir, kimisinin şirketleri, holdingleri vardır. Kimisi de çok büyük bir şöhret ve servet sahibidir. Ama bir bakarsınız, bir deprem olur, sarayları köşkleri yerle bir olur. Bir kaza meydana gelir, son model arabaları hurdaya döner. Şirketler iflas eder holdingler batar. Bugün sevilen ve alkışlanan ünlü bir sanatçı, yarın unutulur gider, şöhretini de servetini de kaybeder.

Demek ki insana verilen mal, mülk, servet ve şöhret ona ait değilmiş.




Yunus Emre'nin,mal sahibi mülk sahibi, hani bunun ilk sahibi dediği gibi, hiçbirinin bugün ilk sahipleri hayatta yoktur.

Demek ki o saltanatın sahibi onlar değilmiş.

Bir insan vaktini boşar harcar, servetini boş yere sarf eder, hayatını boşa geçirir, kendisini ikaz edenlere de size ne oluyor, bu benim hayatım derse, ne kadar büyük bir akılsızlık etmiş olur değil mi? Halbu ki, o hayat onun olsaydı, kendisini terk edip gitmeyecekti. Ama bakıyorsunuz, bu benim hayatım diyen birisi, az sonra hayatını kaybetmiş. Yani hayat kendisini terk etmiş gitmiş.

Demek ki hayatımız da bizim değilmiş.

Bütün bunlar bize emanet olarak verilmiş, bir müddet kullanmamıza ve istifade etmemize müsaade edilmiş. Bu geçici dünyada, her şeyin harap olup zayi olduğu şu hayatta, bizim bunlar sahip olamayacağımızı bilen Rabbimiz, bunları bizden almak korumak istemiş, başka bir alemde daha güzel bir şekilde ve ebedi olarak bize geri vereceğini teklif ve vaad etmiş.

Bize düşen, böyle bir teklifi canımıza minnet bilmektir, bin teşekkür ile kabul etmektir.


Selam Ve Dua ile

güzel bir paylasim, elinize saglik..

cok dogru, sahiplenmek bencilliktir`ki zaten herseyin sahibi yüce RABBIMDIR.

var oldugumuza ve var olanlar icin az cok demeden ALLAH`a sükretmeli.

Benim Elime saglik ise .....sizinde bu topici okuyan Gözünüze saglik.

ve Yazmis oldugunuz yorumunuz icinde mütesekkirim

Cenabi Mevlam bizleri her türlü nusübetlerden belalardan korusun INSALLAH

Allaha emanet olasiniz esen kalin

inanki cok etkilendim aslinda basligi okuyup cikacaktim bir okumaya basladim ne demek istiyor diye sonuna kadar sürükledi beni gercekten iyi bir paylasim ellerine ve yüregine saglik

Allah razi olsun begendigine sevindim
Ama insanoglu iste söyle bir düsünürsek,elimizdeki bu hayat bu yasam gercekden bizim mi ???? Yoksa gercekden emanetmi ??

Yunus Emrenin bir sözünü cok severim :

Mal Sahibi Mülk Sahibi Hani Bunun Gercek Sahibi Malda Yalan Mülkde Yalan Var Birazda Sen Oyalan.

Yorumun icin tsk ederim

Sagol tuce Allah razi olsun

Yorum icin tskler Allaha emanet olasin

Sende sagol aslan renktasim

Allah razi olsun cok güzel bir paylasim....

Sizden de Allah razi olsin